Material didáctico de Rosa e Carolina Agazzi

Rosa Agazzi naceu en Volongo en 1866 e morreu en 1951 e Carolina Agazzi naceu en 1870 e morreu en 1945. Ámbalas dúas estudiaron maxisterio en Brescia e despois de participar en 1891 nun congreso sobre a educación infantil orientaron o seu traballo cara esta etapa educativa.
En 1898, Rosa Agazzi presentou no Congreso Pedagóxico Nacional (en Turín) o traballo titulado Ordenamento Pedagóxico do Xardín de Infancia segundo o sistema de Fröbel, onde resume o seu método.
A metodoloxía das irmás Agazzi desenvolveuse no traballo que realizaron no Asilo de Mompiano en Brescia até que se xubilaron no ano 1927. Despois dese retiraren, seguiron o seu labor xunto con outros colaboradores formados nese mesmo centro.
Rosa Agazzi publicou varias obras nas que aparecen reflectidas as principais características do seu método: A linguaxe falada, A arte das maniñas ou Guía para educadoras da infancia.
O material das irmás Agazzi
Rosa Agazzi xunto coa súa irmá Carolina e Pietro Pasquali desenvolven unha metodoloxía de traballo para a escola infantil que parte dos métodos pedagóxicos creados en Alemaña por Friedrich Fröbel, ate chegar ao deseño dunha metodoloxía propia.
O seu material, a diferencia do de Fröbel e Montessori, ven marcado pola situación de pobreza que lles tocou vivir na Italia da súa época, o que influíu na creación dun dos elementos fundamentais da súa metodoloxía o museo didáctico. O museo didáctico estaba constituído polos pequenos elementos que achegan os nenos e nenas que van á escola: caixas, etiquetas, botóns, sementes, tubos, arames, cintas, botellas, cortizas, anacos de tea, adornos diversos, contas, frascos, bolsas, cartóns, etc.
O traballo con estes materiais permitiralle ao persoal educativo traballar coas crianzas facendo seriacións, clasificacións, exercicios sobre cor, textura, forma, procedencia, etc.
Tamén a situación política da súa época influirá no xeito de intervir o persoal educativo, fomentando o traballo coa lingua debido á multitude de linguas que se falaban na Italia anterior á súa unificación como estado. Deste xeito o persoal educativo falará, animará, fará suxestións sobre o traballo cos materiais, nunha perspectiva completamente oposta ao método presentado por Montessori, no que as crianzas interactuaban cos materiais mentres o persoal educativo se dedicaba a observar sen intervir directamente.
Empregaron etiquetas cos nomes dos nenos e das nenas para identificar os seus obxectos: roupa, bolsa da comida, obxectos, etc. en lugar dun número que se empregaba anteriormente. Tamén empregaban as etiquetas para identificar as caixas e lugares para colocar os obxectos: Unhas para identificar obxectos diversos, outras para identificar utensilios da vida cotiá e outras para identificar formas xeométricas. Estas etiquetas empregábanse para a organización dos materiais dentro da escola e para o traballo da linguaxe, con exercicios de prelectura. Estas etiquetas recibían o nome de contrasinais.
O catolicismo das irmás Agazzi, nunha época na que o Estado Vaticano desenvolvía un papel xeopolítico na creación de Italia fixo que a metodoloxía que presentaban tivera un importante seguimento en Italia e fundamentalmente nos colexios católicos, ao supoñer unha eliminación das propostas máis progresistas e innovadoras de Fröbel, polas que era cualificado en Alemaña de ateo e socialista.
Fronte ao deseño de recursos que ás veces supoñen un importante custo económico para as escolas infantís, as irmás Agazzi incorporaron uns materiais moi económicos que hoxe en día teñen a súa continuidade co emprego do material de refugallo, a continuación Gustavo Quindimil, director da escola infantil de Oza, na Coruña fala sobre a adaptación dalgúns dos materiais da súa escola.